Waar sta ik voor
Het hier en nu! Als ik denk aan waar ik voor sta en dan de vergelijking trek met een boom, dan kijken ik naar de stam, stevig verbonden met de aarde met takken die reiken naar de hemel.
Een aantal zaken houden mij bezig; duurzaamheid, de vorming van onze kinderen, religie en de natuur.
Allemaal zijn ze met elkaar verweven en dragen in mijn visie gezamenlijk de toekomst waarbij de volgorde niet uitmaakt. Mijn overtuiging is dat, wanneer we tot een wereldwijd accepteren van de vele ethische houdingen ten opzichte van het onzichtbare uitkomen, we op wereldvrede afstevenen. De kracht van het onzichtbare mag je van mij zo noemen als je wilt. Iedereen is wat mij betreft gelijk in deze wereld. Dat geldt met zekerheid wanneer je niet toestaat dat er iemand tussen jou en dat wat jou gemaakt heeft in gaat staan. Het is wel alleen al veel te lang het geval, dat we zelf niet echt verantwoordelijkheid nemen voor wie we zijn en de verbinding zijn kwijt geraakt met de natuur en dat wat ons heeft gemaakt
Daarbij ga ik uit dat wij natuur zijn, een geestelijk bewustzijn in een van natuur gemaakt aardevoertuig; het lichaam. Een voertuig zo vernuftig ontwikkeld dat het ons autonome lessen leert en altijd probeert ons in balans te brengen. Wij dienen alleen te luisteren naar de natuur van dit voertuig. Als krijgskunstenaar leer je dit heel simpel, ben je bang, erken dit, blijf in verbinding en loop een stapje terug. Doe je dit niet, dan heb je niet geluisterd en dan zijn er lessen te leren. Het is een dun lijntje, maar zeer betrouwbaar! Als we ethisch omgaan met de natuur is de duurzaamheid om de hoek. Heb hierover (meen ik) veel begrepen van de Native Amerikanen. Zij denken zeven generaties vooruit en zeggen dat je gewoon weer incarneert op de plek die je toen achterliet. Maar niet alleen bij volkeren die in en met de natuur leven zie ik een langere termijn denken met een duurzame visie. Ook in het westen ken ik manieren van natuurbeheer, denk aan onze knotwilgen, die duurzaam zijn.
Als we dan onze kinderen weer vormen in het besef dat de bronnen van deze aarde niet onuitputtelijk zijn en dat we weer van wieg tot wieg moeten leren denken, dan zie ik nog alle mogelijkheden voor een mooie fijne wereld met een plek voor iedereen